Psychoterapia poznawczo-behawioralna (CBT)
Psychoterapia ta stosowana jest w leczeniu zaburzeń nastroju (w tym depresji, dystymii), zespołu stresu pourazowego (PTSD), zaburzeń lękowych (w tym fobii społecznej, uogólnionych zaburzeń lękowych, napadów paniki, zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych), nadużywania substancji psychoaktywnych (w tym alkohol, narkotyki), uzależnień behawioralnych (w tym uzależnienie od Internetu, hazardu), zaburzeń odżywiania jak również w rozwiązywaniu różnych problemów.
CBT jest pomocne, łącznie z leczeniem farmakologicznym, w przypadku zaburzeń afektywnych dwubiegunowych jak i schizofrenii.
Terapia ta nastawiona jest na rozwiązywanie bieżących problemów. Oznacza to, że w pierwszej kolejności psychoterapeuta z pacjentem koncentrują się na tym, co dzieje się obecnie i jak dany problem można rozwiązać.
Jej skuteczność została udowodniona w wielu badaniach.[1] Jest to bardzo ważne gdyż pacjent ma pewność, że jest leczony zgodnie z najnowszymi osiągnięciami w tej dziedzinie, których skuteczność została wielokrotnie potwierdzona. Nie jest to zatem „widzimisie” psychoterapeuty, który decyduje się na użycie konkretnych metod czy narządzi ale leczenie mające oparcie w zbieranych na całym świecie dowodach.
[1] Butler, A.C., Chapman, J.E., Forman, E.M., & Beck, A.T. (2006). The empirical status of cognitive-behavioral therapy: A review of meta-analyses. Clinical Psychology Review, 26(1), 17-31.
Chambless, D.L., & Ollendick, T. H. (2001). Empirically Supported Psychological Interventions: Controversies and Evidence. Annu. Rev. Psychol, 52, 685-716.
Tolin, D.F., Is cognitive-behavioral therapy more effective
than other therapies? meta-analytic review, Clinical Psychology Review (2010),